Soms duizelt het me helemaal…
Ruim drie maanden verder, na het eerste contact met een lotgenoot en inmiddels is Moskou geen vraagteken meer, maar een uitroepteken! Hoe kan het perspectief veranderen?!
De afgelopen vijf jaar waren pittig, en dan met name de laatste tweeënhalf; ‘wennen’ aan een diagnose die naast heel veel onzekerheden ook één zekerheid met zich meebracht; het wordt niet weer beter. Dan is de focus; er het beste van maken en leven met de dag. Genieten van wat er wèl is en van wat er wèl mogelijk is. Met vallen en opstaan, want je blijft wel heen en weer geslingerd worden. Angst ligt op de loer… Nu is de focus verlegd, wat doet hoop toch veel! Ik begon mijn 49e levensjaar in mijn bullet journal met het lied ‘Toekomst vol van hoop’, nog niet wetend dat daar deze invulling aan gegeven zou worden…!
Het is allemaal intensief, het is allemaal veel, het is allemaal overweldigend, maar wat ben ik ook dankbaar…! Zelf zou ik nooit gekozen hebben voor het hele traject van ziek zijn, maar naast alle minder leuke dingen, wil ik vooral al het goede en bijzondere dat deze periode ook met zich mee brengt koesteren en onthouden…! En ja, ook daar zou ik een hele lange lijst van kunnen maken; mijn DANK is groot!
Help Irma in haar strijd tegen MS
